„Wasza posługa nie może ograniczyć się do pomieszczeń kościoła. Powinna promieniować w życiu codziennym: w szkole, w rodzinie i w przeróżnych środowiskach społecznych. Kto bowiem chce służyć Jezusowi Chrystusowi w kościele, powinien być wszędzie Jego świadkiem.

Droga młodzieży! Wasi rówieśnicy czekają na prawdziwą „światłość świata”. Nie trzymajcie waszego świecznika jedynie w kościele, lecz nieście pochodnię Ewangelii tym wszystkim, którzy przebywają w ciemnościach i przeżywają trudne chwile w życiu”. (Św. Jan Paweł II)

Ministrant od łacińskiego słowa ministrare – służyć, posługiwać, pomagać to młodzieniec pełniący  zaszczytną służbę bowiem poza księdzem stojący najbliżej ołtarza w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary (Mszy św.), a także podczas innych nabożeństw.

Aktualnie, określenie z którym najczęściej można się spotykać się to: Liturgiczna Służba Ołtarza. Trzeba jednak wyjaśnić, że LSO stanowią: ministranci, lektorzy Słowa Bożego oraz asysta męska. W szerszym znaczeniu Liturgiczną Służbę ołtarza pełnią także akolici, a także Schola.

Akolita z języka greckiego: „akoluthos”, co oznacza: towarzyszący, posługujący to mężczyzna najczęściej przygotowujący się do przyjęcia święceń kapłańskich i pomagający diakonom lub księżom w sprawowaniu Eucharystii. Akolitą zostaje się po przyjęciu posługi lecz nie są to święcenia.

Męska asysta ołtarza to „ministranci” w wieku dojrzałym – często studenci, a najczęściej osoby już pracujące lub mężczyźni w średnim, a nawet starszym wieku.

Lektor Słowa Bożego to młodzieniec nie tylko publicznie czytający Słowo Boże, ale przede wszystkim swym życiem realizujący zasady Ewangelii. Spośród ministrantów wyróżniających się gorliwością, a także szczególnie odznaczających się pośród swych rówieśników właściwym zachowaniem wybierani są ci chłopcy i młodzieńcy, którzy odbywają kurs przygotowawczy do posługi lektoratu. W tym przypadku nie musi to być osoba przygotowująca się do kapłaństwa. Kurs przygotowawczy do posługi lektoratu organizowanego na szczeblu diecezji, a więc nie w parafii kończy się uroczystym obrzędem wprowadzenia do posługi lektoratu.

Ministrant w hierarchii   Liturgicznej Służby Ołtarz jest najniższym stopniem, gdyż wieko może nim być i najczęściej jest najmłodszy chłopiec. Ministrantem zostaje się po rocznym okresie formacyjnym. Najpierw  będąc aspirantem czyli przygotowującym się i kandydatem. Następnie wraz z postępem w poznawaniu podstaw służenia ministrant staje się kolejno odpowiedzialnym za poszczególne czynności, aby stać się ministrantem ołtarza czyli tym, który w różny sposób i w różnym zakresie służy kapłanom zgromadzonym w prezbiterium. Warto bowiem wiedzieć, że ministrant służy nie tylko kapłanowi sprawującemu Najświętszą Ofiarę Ołtarza bądź odprawiającemu nabożeństwo.

Ministrant pośród wielu dla niego przeznaczonych czynności może być również np. insygniarzem czyli posługującym biskupowi obecnemu na liturgii – trzymając jego mitrę i pastorał, a także być ceremoniarzem czyli osobą czuwającą nad prawidłowym przebiegiem liturgii. Ceremoniarz to osoba bardzo dobrze znająca przebieg i formy liturgii czyli  też dająca  znaki celebransowi oraz asyście, co należy w danym momencie zrobić.

Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski zatwierdziła tekst Obrzędów Błogosławieństw Służby Liturgicznej, które mają dopomóc w pełniejszym i owocniejszym procesie formacyjnym ministrantów i lektorów w parafiach. Obrzędy porządkują także kwestie strojów i znaków, jakimi winna posługiwać się służba liturgiczna.

Patronami ministrantów są: Święty Tarsycjusz, Święty Dominik Savio, Święty Jan Berchmans, Święty Alojzy Gonzaga, Święty Stanisław Kostka.